Pipila ka adlaw na ang nakalabay, mi-viral sa social media ang post sa usa ka lalaki diin iyang giyagyag ang iyang kahisagmuyo sa “pagpangabit” sa iyang uyab.
Ang nakapait sa maong post kay klaro kaayong libel ngadto sa babaye ug sa giingong kabit, ug violation sa R.A. No. 9262 kun Anti-Violence Against Women and Their Children Act batok sa babaye.
Walay legal nga obligasyon nga magmatinud-anon kanimo ang usa ka tawo kon dili kamo kasado. Gikan sa perspektibo sa balaod, dili ka makapangayo og danyos (damages) tungod sa pagluib kanimo sa imong uyab kay dili man kamo kasado. Nga “nangabit” ang imong uyab, wala siyay krimen nga nahimo batok kanimo. Mao ni dakong kalainan sa relasyon sa manag-uyab ug sa managtiayon gayod.
Gani, dili ka makakiha kay wala dayona ang kasal. Matod pa sa De Jesus vs. Syquia, 58 Phil., 866, “the action for breach of promises to marry has no standing in the civil law, apart from the right to recover money or property advanced . . . upon the faith of such promise” Sa ato pa, ang imo lang ma-recover kato lang “money or property advanced” tungod sa pasalig nga magpakasal. Pananglitan, nakabayad na sa wedding coordinator ang lalaki apan wala modayon ang babaye. Ang lalaki mahimong mokiha sa babaye aron magpa-reimburse sa nabayad sa wedding coordinator.
Matod pa sa Baksh v. Court of Appeals, G. R. No. 97336, February 19, 1993, “a breach of promise to marry per se is not an actionable wrong”. Apan ang Article 21 sa Civil Code nagkanayon, “[a]ny person who willfully causes loss or injury to another in a manner that is contrary to morals, good customs or public policy shall compensate the latter for the damage.” So, bisag dili pa illegal nga di modayon sa kasal, mahimo gihapong makabayad og danyos.
Sa Wassmer vs. Velez, G. R. No. L-20089, December 26, 1964, ang manag-uyab mikuha na og lisensya aron magminyo. Na-set na ang kasal. Ang invitation cards na-print na ug na-distribute sa mga kaila, higala, ug miyembro sa pamilya. Napalit na ang igsusul-ob sa kaslonon. Apan duha ka adlaw sa wala pa ang kasal, nagbilin og note ang lalaki nga nagkanayon, “Will have to postpone wedding — My mother opposes it . . .” Matod pa sa Supreme Court, “Surely this is not a case of mere breach of promise to marry. As stated, mere breach of promise to marry is not an actionable wrong. But to formally set a wedding and go through all the above-described preparation and publicity, only to walk out of it when the matrimony is about to be solemnized, is quite different. This is palpably and unjustifiably contrary to good customs, for which defendant must be held answerable in damages in accordance with Article 21 aforesaid.”